Δεν υπάρχει γοητευτικότερη έρευνα από αυτή που αναζητά και αποκαλύπτει το Σημείο Μηδέν, την καταλυτική εκείνη στιγμή που έφερε στον κόσμο το αντικείμενο της λατρείας μας, είτε πρόκειται για το πρώτο βλέμμα στον έρωτα, για το πρώτο κλάμα του μωρού μας, είτε, στη δική μας περίπτωση, για το πρώτο Παιχνίδι Ρόλων που παίχτηκε ποτέ.
Στο πρώτο μας άρθρο ασχοληθήκαμε με τις συνθήκες που προετοίμασαν την δημιουργία του χόμπι μας. Σήμερα θα προχωρήσουμε ένα βήμα παραπέρα, εξετάζοντας τους πρώτους πειραματισμούς που γέννησαν τον πρώτο Game Master και τον πρώτο Role Player της Ιστορίας. Δύο πρόσωπα κομβικά χωρίς τα οποία ο χώρος μας σήμερα είτε δεν θα υπήρχε είτε θα είχε ακολουθήσει μια τελείως διαφορετική εξέλιξη. Καθώς, όμως, τίποτα δεν γεννιέται από μόνο του, ας ακολουθήσουμε μαζί τα βήματα της ανάδυσης του Role Playing.
Βήμα πρώτο: Ο Ρόλος των Πανεπιστημίων
Η μετουσίωση της φαντασίας σε παιχνίδι δεν θα μπορούσε να υλοποιηθεί αλλού παρά στους χώρους ενός Πανεπιστημίου, ενός ιδρύματος ακαδημαϊκού, που προσελκύει στους κόλπους του νέους καλλιεργημένους και ευαίσθητους στα ρεύματα της εκάστοτε εποχής, πρόθυμους να συνεισφέρουν στην αξιοποίησή τους με νέες ιδέες και ικανούς να τους δώσουν μορφή μέσω νέων προϊόντων και εμπειριών. Και η ζύμωση αυτή υπήρξε ιδιαίτερα καρποφόρα στις Μεσοδυτικές πολιτείες των ΗΠΑ, όπου σε δύο κοντινά πανεπιστήμια, αυτά της Minnesota και του St. Thomas, δημιουργήθηκαν οι κατάλληλες συνθήκες για την ανάπτυξη των Παιχνιδιών Ρόλων.
Βήμα δεύτερο: Ο Ρόλος της Κοινότητας Ομοϊδεατών
Ο ρόλος των Πανεπιστημίων είναι, βέβαια, ουσιαστικός στη συνεύρεση ανήσυχων πνευμάτων, αλλά ως πιο καίρια κρίνεται η δημιουργία μιας οργανωμένης Κοινότητας Ομοϊδεατών τα μέλη της οποίας θα ανάψουν τον σπινθήρα μιας νέας ιδέας, θα θρέψουν τη φλόγα της, διερευνώντας με πάθος και αφοσίωση τις δυνατότητές της και τελικά θα την μετατρέψουν σε πυρκαγιά, διαδίδοντάς την σε νέες κοινότητες. Μια από αυτές ήταν και η Midwest Military Simulation Association (ή MMSA) που, δημιουργημένη από τον ερασιτέχνη ιστορικό Ray Allard το 1963 στην περιοχή του Twin Cities (Minnesota και St. Paul), φιλοδοξούσε να συγκεντρώσει στους κόλπους της τους τοπικούς λάτρεις της Στρατιωτικής Ιστορίας.
Βήμα τρίτο: Τρόποι στελέχωσης μιας εύρωστης Κοινότητας
Η λειτουργία μιας κοινότητας Στρατιωτικής Ιστορίας απαιτούσε πρώτα τη στελέχωσή της με ενεργά μέλη, γεγονός που μπορούσε να πραγματοποιηθεί με ποικίλους τρόπους, όπως:
- Αναρτώντας φυλλάδια στις ανακοινώσεις των Πανεπιστημίων
- Διοργανώνοντας παιχνίδια σε χώρους εγγραφής ή συγκέντρωσης φοιτητών
- Επικοινωνώντας με φοιτητές που δανείζονταν βιβλία στρατηγικής από τη βιβλιοθήκη του Πανεπιστημίου
- Αναρτώντας αγγελίες, άρθρα και ιδέες για νέα παιχνίδια στα γνωστά περιοδικά Στρατηγικής της εποχής, όπως το General ή το Strategy and Tactics που εκδίδονταν από εταιρείες επιτραπέζιων παιχνιδιών για την προώθηση των προϊόντων τους και
- Διοργανώνοντας Συνέδρια (Conventions) ανοιχτά τόσο στο κοινό όσο και σε μέλη άλλων κοινοτήτων για παιχνίδια ή ανταλλαγή απόψεων.
Το αποτέλεσμα: Δεν είναι λοιπόν τυχαίο που η MMSA έγινε μια από τις μεγαλύτερες κοινότητες Στρατιωτικής Ιστορίας στις ΗΠΑ, αριθμώντας 60 μέλη, ανάμεσα στα οποία συγκαταλέγονταν: πτυχιούχοι ή ερασιτέχνες Ιστορικοί, λάτρεις της βιωματικής αναπαράστασης της Ιστορίας (πρόγονος του σημερινού LARP), μοντελιστές αλλά και ενθουσιώδεις παίκτες παιχνιδιών στρατηγικής (8-10 άτομα).
Βήμα τέταρτο: Ο πρώτος Game Master
Το Πανεπιστήμιο συγκεντρώνει τα ανήσυχα πνεύματα, η Κοινότητα τα οργανώνει, αλλά τίποτα δεν προχωρά χωρίς την ύπαρξη ενός πρωτοπόρου πνεύματος που θα τολμήσει να κινηθεί σε αχαρτογράφητα νερά, να δοκιμάσει νέες ιδέες και τελικά να μπολιάσει και τους γύρω του με το πνεύμα του πειραματισμού και τη χαρά της ανακάλυψης. Και στην περίπτωσή μας αυτό το άτομο ήταν ο David Wesely, φοιτητής του τμήματος Φυσικής του πανεπιστημίου του St. Thomas από το 1964, ιδρυτικό μέλος της κοινότητας του MMSA, ενθουσιώδης παίκτης Στρατηγικών Παιχνιδιών και ο πρώτος Game Master του παιχνιδιού μας.
Το κίνητρο του πειραματισμού: Ο Wesely υπήρξε λάτρης των Παιχνιδιών Στρατηγικής από τα παιδικά του χρόνια, ενώ ως φοιτητής αναζητούσε τρόπους να βελτιώσει την εμπειρία των συμμετεχόντων σ’ αυτά, επιλύοντας άμεσα τις χρονοβόρες διαφωνίες τους που, λόγω κενών ή ασαφειών στους κανόνες, εμπόδιζαν την ολοκλήρωση των σεναρίων μάχης. Έτσι, αναζητώντας λύσεις στη βιβλιοθήκη του Πανεπιστημίου του, εφάρμοσε νέους κανόνες που θα χρησιμοποιούνταν αργότερα και στα παιχνίδια ρόλων.
Οι Κανόνες
1ο Βιβλίο: Έτσι, το 1967 ανασύρει από τη λήθη του χρόνου ένα παλιό εκπαιδευτικό εγχειρίδιο του 1880 για παιχνίδια στρατηγικής, το «Strategos: The American Game of War» του Charles Totten, μετατρέποντας το τεράστιο, άκαμπτο και βαρετό αυτό βιβλίο σε ένα χρηστικό εγχειρίδιο 24 σελίδων, γνωστό ως «Strategos N» (Ν όπως Ναπολεόντεια παιχνίδια). Στο εγχειρίδιο αυτό θέτει τις βάσεις του παιχνιδιού των μελών του MMSA, στηριγμένος:
- Στο απλοποιημένο και πλέον ξεκάθαρο σύστημα μάχης, γνωστό ως: «Table T», έμπνευση για το οποίο αποτέλεσαν οι περίπλοκες οδηγίες του βιβλίου του Totten.
- Στην ιδέα ενός ανεξάρτητου Referee που: α. θα δημιουργούσε μόνος του το σενάριο κάθε παιχνιδιού, β. θα δεχόταν μυστικά τις εντολές των παικτών ανά γύρο, γ. θα καθόριζε παραμέτρους επιτυχίας ακόμη και για τις απρόσμενες ενέργειές τους και που δ. θα επέλυε αμετάκλητα τις διαφωνίες τους.
2ο Βιβλίο: Ένα ακόμη βιβλίο στρατηγικής το: «Complete Strategist» του Kenneth Swezy του έδωσε την ιδέα ενός «n-player game», δηλαδή ενός παιχνιδιού που θα έσπαγε τον κανόνα των δύο παικτών στα στρατηγικά παιχνίδια, δίνοντας τη δυνατότητα της ταυτόχρονης συμμετοχής σ’ αυτό σε όλα τα μέλη της ομάδας των παικτών του Wesely.
3ο Βιβλίο: Βέβαια, για να υλοποιηθεί ένα παιχνίδι με οκτώ παίκτες απαιτούνταν να διαφοροποιηθούν οι καθιερωμένες παράμετροι νίκης, που απαιτούσαν την πλήρη επικράτηση του ενός συμμετέχοντα επί του άλλου. Την λύση προσέφερε ένα ακόμη βιβλίο, το «Conflict and Defense» του Kenneth E. Boulding που παρείχε την προοπτική των πολλαπλών και επικαλυπτόμενων, αλλά όχι αντιτιθέμενων αποστολών για τους παίκτες.
Έτσι, με βάση την έμπνευση που άντλησε από αυτά τα τρία βιβλία, ετοιμάστηκε να διοργανώσει το πρώτο υβριδικό, στρατηγικό παιχνίδι, γνωστό ως Braunstein, που θα έμενε στην ιστορία ως το πρώτο Παιχνίδι Ρόλων.
Το αποτέλεσμα: Ο σπινθήρας που γέννησε τα Παιχνίδια Ρόλων
Εισαγωγή: Τον Δεκέμβριο του 1967, στο υπόγειο ενός μέλους του MMSA, του David Arneson, παίχτηκε, με Referee τον Dave Wesely, ένα κομβικό παιχνίδι για την ιστορία του χόμπι μας, που ονομάστηκε Braunstein (Brownstone στα αγγλικά), από την ομώνυμη πρωσική πόλη του 19ου αιώνα, όπου θα εκτυλισσόταν η δράση. Στο παιχνίδι αυτό οι δύο αντίπαλοι αξιωματικοί (Πρώσος και Γάλλος) δεν θα χρησιμοποιούνταν ως αρχηγοί των στρατευμάτων τους σε μάχη, αλλά θα αποδίδονταν στους παίκτες ως δύο από τους διαθέσιμους ρόλους μαζί μ’ αυτούς κάποιων σημαντικών κατοίκων της πόλης, όπως: του Δημάρχου, του Πρύτανη, του Βαρόνου, του Ταβερνιάρη και κάποιων Φοιτητών.
Η Περιγραφή: O Wesely στο βιβλίο του: «Baron of Braunstein» μας δίνει οδηγίες για παιχνίδια τέτοιου τύπου:
«Πρώτα επιλέγεις σενάριο, πχ αστυνομική ιστορία, μετά μια πόλη ως τόπο δράσης, πχ το Σικάγο, εντοπίζοντας το μέρος του χάρτη της που θα διεξαχθεί το παιχνίδι, σημειώνοντας τις βάσεις από τις οποίες θα ξεκινήσουν οι παίκτες, πχ την τράπεζα, το τοπικό μπαρ, το αστυνομικό τμήμα. Στη συνέχεια δημιουργείς ενδιαφέροντες NPC’s και ρόλους για τους παίκτες, με ένα μικρό ιστορικό, δύο με τρεις αποστολές και μια δυνατότητα για τον καθένα που δεν θα διαθέτουν οι υπόλοιποι. Η δράση ξεκινά με γύρους και αφήνεις τους παίκτες να δημιουργήσουν συμμαχίες ή να στήσουν εμπόδια στους αντιπάλους τους, μέχρι κάποιος να ολοκληρώσει την αποστολή του».
Ιστορικό ενός Χαρακτήρα: Βέβαια, στο πρώτο παιχνίδι κάθε παίκτης έλαβε μόνο ένα μικρό Ιστορικό, όπως αυτό:
«Γάλλος Αντισυνταγματάρχης Ιππικού (French Lancer Colonel). Η μονάδα του βρίσκεται εκτός του χάρτη. Έχει παρεισφρήσει στην πόλη με πολιτικά ρούχα για να αποτιμήσει την άμυνά της. Συνελήφθη κατά τη διάρκεια της φοιτητικής εξέγερσης που σημειώθηκε χθες το βράδυ. Ξεκινά στη φυλακή.»
Η διεξαγωγή του παιχνιδιού: Ενώ ο Wesely περίμενε ένα τυπικό παιχνίδι με τα συνήθη οκτώ άτομα, ο πειραματικός χαρακτήρας της προσπάθειάς του προσέλκυσε πάνω από είκοσι φοιτητές, με αποτέλεσμα να αναγκαστεί να επινοήσει όσο πιο γρήγορα γινόταν νέους χαρακτήρες με τις δικές τους αποστολές. Βέβαια, σύντομα αντιλήφθηκε πως αδυνατούσε να τους διαχειριστεί όλους, αφού η μακρόσυρτη διαδικασία μυστικής επικοινωνίας κάθε παίκτη με τον Referee τούς ώθησε να επικοινωνήσουν χωρίς δική του παρέμβαση μεταξύ τους, να αυτοσχεδιάσουν και τελικά να προχωρήσουν σε κινήσεις ανεξάρτητες από τον έλεγχό του.
Η μονομαχία: Η κατάσταση, μάλιστα, επιδεινώθηκε όταν δύο από τους παίκτες, ο οικοδεσπότης τους, Dave Arneson που είχε το ρόλο ενός φοιτητή και ένας άλλος παίκτης που υποδυόταν τον αξιωματικό αποφάσισαν να μονομαχήσουν, ζητώντας από τον Wesely οδηγίες. Ο τελευταίος άφησε τα ζάρια να κρίνουν το αποτέλεσμα, δίνοντας στον αξιωματικό, λόγω στρατιωτικής εμπειρίας, τρία εξάεδρα, ενώ στον φοιτητή μόνο δύο με συνέπεια οι ζαριές να καταγράψουν ένα: «17 – 4» υπέρ του αξιωματικού και ο φοιτητής να πέσει νεκρός. Παρά τον θάνατο ενός χαρακτήρα, οι παίκτες ενθουσιάστηκαν από την αμεσότητα και την ελευθερία του νέου παιχνιδιού, όχι όμως και ο Wesely που θεώρησε το πείραμα χαοτικό και αποτυχημένο, λήγοντάς το μετά από μόλις δύο γύρους.
Η αποτυχημένη επανάληψη: Τα επόμενα δύο Braunsteins ήταν πλήρως ελεγχόμενα από τον Referee, αλλά ο φορμαλισμός αυτός προκάλεσε διαμαρτυρίες από τους παίκτες που είχαν απολαύσει το διασκεδαστικό χάος του πρώτου παιχνιδιού και ζητούσαν την επανάληψή του. Ευτυχώς, ο Wesely προτίμησε τη διασκέδαση των παικτών του από την αυστηρή τήρηση των κανόνων, υποχωρώντας στις παρακλήσεις τους και αποφασίζοντας να δοκιμάσει ένα πιο ελεύθερο παιχνίδι, το οποίο έμεινε στην ιστορία ως Braunstein no 4.
Το Braunstein no 4: Όταν ο σπινθήρας γίνεται φλόγα.
To τέταρτο Braunstein διαδραματίστηκε το καλοκαίρι του 1969 και σε μια μικρή δημοκρατία της Λατινικής Αμερικής, την «Banana Republic», στη σημερινή εποχή. Οι παίκτες του ανέλαβαν τους ρόλους στρατιωτικών και ναυτικών διοικητών, επαναστατημένων φοιτητών, τους αρχηγού της αστυνομίας και του ίδιου του προέδρου, γνωστού με το όνομα “Εl Hefe”. Όλοι είχαν ως αποστολή την κατάληψη της εξουσίας και το έκαναν, στέλνοντας κάθε γύρο στον Referee μυστικά τις κινήσεις τους σ’ ένα κομμάτι χαρτί πχ «Θέλω να καταλάβω το Ραδιοσταθμό, στέλνω στρατιώτες». Το Braunstein no 4 θα παρέμενε ένα εναλλακτικό στρατηγικό παιχνίδι, αν δεν υπήρχε ο παίκτης που θα το άλλαζε όλα, ο φοιτητής στο υπόγειο του οποίου παιζόταν τα παιχνίδια της ομάδας και ο πρώτος Role Player της Ιστορίας, ο Dave Arneson.
Dave Arneson, ο πρώτος Role Player
Ο Arneson δεν ξεκίνησε με τον πιο ευνοημένο χαρακτήρα στο παιχνίδι, με τις οδηγίες του να αναφέρουν:
«Φιλειρηνικός Επαναστάτης. Παίρνει πόντους όταν μοιράζει φυλλάδια στους υπόλοιπους επαναστάτες και ακόμη περισσότερους όταν τα μοιράζει σε πολίτες. Ξεκινά το παιχνίδι από το σπίτι του.»
Το βάπτισμα του πυρός
Ο Arneson από την αρχή του παιχνιδιού άρχισε τους αυτοσχεδιασμούς, δημιουργώντας μια πλαστή ταυτότητα πράκτορα της CIA με την οποία πλεύριζε τους ανυποψίαστους παίκτες και τους στρατολογούσε στο σκοπό του, λέγοντας πως η Αμερική έχει μεγάλα σχέδια για τη χώρα τους. Ως αναγνωρισμένος πράκτορας, μετά από ένα σημείο, άρχισε να μιλά άμεσα με τον κυβερνήτη της χώρας, πείθοντάς τον πως το περιεχόμενο του θησαυροφυλακίου της Μπανανίας θα ήταν πιο σίγουρο στα δικά του χέρια, παρά στα χέρια των επαναστατημένων πολιτών.
Το τέλος του παιχνιδιού
Το τέλος του παιχνιδιού τον βρήκε να πετά μακριά, πάνω σ’ ένα ελικόπτερο μαζί με όλα τα πλούτη της Μπανανίας. Κοίταξε τη βαλίτσα στα πόδια του, γύρισε στον Wesely και τον ρώτησε: «Παίρνω πόντους με το να μοιράζω φυλλάδια, έτσι;» και μ’ ένα τίναγμα του χεριού του εξαπέλυσε χιλιάδες φυλλάδια πάνω από μια πόλη που σπαρασσόταν από οδομαχίες και συγκρούσεις. Έτσι, κέρδισε συγχρόνως χιλιάδες πόντους από τον Referee, τη νίκη στο 4ο Braunstein, τον θαυμασμό των συμπαικτών του αλλά και μια θέση στα κατάστιχα της Ιστορίας.
Το αποτέλεσμα
Αυτό που εξέπληξε τους πάντες και έδειξε τη δυναμική των Braunsteins ήταν το ότι, για πρώτη φορά σε ένα παιχνίδι τακτικής, ο νικητής δεν ακολούθησε τους κοινά εδραιωμένους κανόνες, αλλά (με την άδεια του Referee) τους παρέκαμψε με τρόπο απρόβλεπτο, δημιουργικό και συνάμα απόλυτα συναρπαστικό ακόμη και για όσους έχασαν. Από εκείνη τη στιγμή και έπειτα κάθε παίκτης θα μπορούσε να πάρει στα χέρια του την εξέλιξη ενός Braunstein και με όπλο του τη φαντασία να το απογειώσει, εκτρέποντας ακόμη και ένα καλά οριοθετημένο σενάριο προς μια παράλληλη, δική του αφήγηση με απροσδόκητες ανατροπές και ένα τελείως ανοιχτό τέλος. Η συναρπαστική αυτή αίσθηση ελευθερίας αποτέλεσε τη μήτρα που γέννησε τα Παιχνίδια Ρόλων.
Η κατάληξη του Wesely
Λίγο αργότερα (1970) ο Wesely θα έφευγε να υπηρετήσει στο στρατό των ΗΠΑ, αφήνοντας το παιχνίδι του στα χέρια δύο παικτών του, του David Arneson και του Duane Jenkins. Όταν επέστρεψε μερικά χρόνια αργότερα το παιχνίδι που ο ίδιος δημιούργησε είχε πια αλλάξει δραματικά, μετακομίζοντας σε κόσμους φαντασίας και αυτό δεν τον έβρισκε σύμφωνο. Θεωρούσε πως η απομάκρυνση του Braunstein από τις ιστορικές συνθήκες ζωής του παρελθόντος στόχευε αποκλειστικά στην επιφανειακή εκτόνωση και, επειδή πίστευε πάντα στην εκπαιδευτική αξία του παιχνιδιού του, έκρινε πως η νέα αυτή στροφή δεν θα ήταν διδακτική για τους νέους ανθρώπους. Έτσι, αποχωρεί σιωπηλά από τη σκηνή μας κι’ εδώ τελειώνει και η ιστορία της συνεισφοράς του στα Παιχνίδια Ρόλων.
Η παρακαταθήκη του
Ο Wesely αναγνωρίζεται όλο και περισσότερο ως ο εφευρέτης των Role Playing Games, αφού με το Braunstein:
- Εισήγαγε την ιδέα του ενός χαρακτήρα για έναν παίκτη.
- Οι παίκτες δεν περιορίζονταν σε κινήσεις βγαλμένες από εγχειρίδια, αλλά μπορούσαν να δράσουν ελεύθερα με το αποτέλεσμα να καθορίζεται από την κρίση ενός Referee.
- Το όνομα Braunstein (Brown-stone), ενέπνευσε όχι μόνο ως περιεχόμενο αλλά και ως όνομα τους επερχόμενους φανταστικούς κόσμους του Black-moor και του Grey-hawk.
- Ως προτεραιότητα του παιχνιδιού κατέστη η διασκέδαση των παικτών με βάση τις επιλογές τους και όχι η ακριβής απόδοση ρεαλιστικών συνθηκών με βάση περίπλοκους κανόνες. Έτσι, ο Wesely επέλυε ακόμη και τις πιο απίθανες περιπτώσεις, καταφεύγοντας στα ζάρια και δίνοντας εναλλακτικές, με χαρακτηριστικό παράδειγμα το ακόλουθο:
«Ο χοντρός, ηλικιωμένος Τραπεζίτης πέφτει στο ποτάμι, για να γλιτώσει από μια ομάδα οργισμένων φοιτητών που τον κυνηγούν. Για να επιζήσει, του ζητώ, λόγω πάχους και ηλικίας, υψηλό αποτέλεσμα στα δύο εξάεδρα. Αυτός φέρνει 7 και τον ρωτάω, αν αφήνει στο ποτάμι τον βαρύ σάκο με τα χρήματα που φέρει πάνω του. Αν το πράξει, τον βάζω να ξαναρίξει τα ζάρια και με ένα 12 του επιτρέπω να επιπλεύσει πάνω σ’ ένα ξύλο. Αν, όμως, δεν το κάνει, τότε το πτώμα του θα ξεβραστεί σε κάποια όχθη μετά από λίγες μέρες».
Στην πιο χαλαρή αυτή προσέγγιση (back to the roots) φαίνεται να προσανατολίζεται και η τελευταία έκδοση (5th edition) του D&D και σ’ αυτή, μάλλον, χρωστά και τη δημοφιλία της.
Fan Facts για το τέλος
- Ο Wesely δεν ονόμασε το Braunstein: «Role Playing Game», γιατί ο όρος παρέπεμπε σε πρακτικές της Ψυχιατρικής ή του Θεάτρου. Αντίθετα, προτιμούσε το «Adventure Game», που τελικά δεν υιοθετήθηκε.
- Ο Wesely τονίζει πως αυτός έφερε στο προσκήνιο τα πολυεδρικά ζάρια (στοιχείο αμφιλεγόμενο), αγοράζοντας το 1965 και χρησιμοποιώντας ένα αριθμημένο σετ από το «Edmund Scientific Supplies» για 6 δολάρια.
- Ο Wesely αποδέχεται τα εύσημα της εφεύρεσης των Παιχνιδιών Ρόλων, αλλά ο ίδιος τονίζει πως τα μοιράζεται με τον Michael J. Korns που το 1968 εξέδωσε παράλληλα το Modern War in Miniature, έναν τίτλο που εσώκλειε όλα τα χαρακτηριστικά ενός Παιχνιδιού Ρόλων.
Εδώ το δεύτερο άρθρο της σειράς «Tο Xρονοντούλαπο» φτάνει στο τέλος του. Ελπίζω να βρήκατε τις ιστορίες των πρωτοπόρων του χόμπι μας διασκεδαστικές και δεσμεύομαι να επανέλθω στην επόμενη καταχώρηση με ακόμη ωραιότερες πληροφορίες για την μετέπειτα εξέλιξη των Παιχνιδιών Ρόλων.
Υστερόγραφο: Μην φοβάστε να αφήσετε μήνυμα για κάποια από τα στοιχεία που τυχόν σας άρεσαν όπως και κάποια ζουμερή πληροφορία που ίσως μου διέφυγε (ή δεν χώρεσε) για τον Wesely και τα πρώτα Braunsteins του.
Εις το επανιδείν!
