Αργά η γρήγορα σε πολλά campaign που τρέχουν για καιρό (τουλάχιστον κάμποσους μήνες) εμφανίζεται το πρόβλημα της «απάθειας» του παίκτη. Όταν λέω απάθεια δεν εννοώ, ότι ο παίκτης δεν απολαμβάνει το παιχνίδι, ίσα ίσα. Έχει αρχίσει όμως να συνηθίζει να ακολουθεί την πλοκή χωρίς να το σκέφτεται πολύ, σίγουρος πως για άλλη μια εβδομάδα ο DM έχει φτιάξει κάτι γαμάτο για να απολαύσει. Αν και δεν είναι απαραίτητα κακό, πολλοί DM τρέφονται από το πάθος των παικτών τους και λαμβάνουν την επιθυμία του παίκτη να κυνηγήσει κάτι, σαν επιβράβευση για την ιστορία που πλάθουν. Αυτό το πρόβλημα της απάθειας, όπως και πιο σημαντικά το πρόβλημα του ότι έχεις πολλούς φίλους, αλλά δεν έχεις χώρο για όλους στα σέσσιον σου, έρχεται να λύσει το στυλ παιχνιδιού West Marches.
Τι είναι το West Marches
Το West Marches είναι ένα στυλ τρεξίματος RPG, που προτάθηκε από τον Ben Robbins το 2007 και τελευταία έχει πάρει πολύ διασημότητα λόγο των πλεονεκτημάτων του. Σε αυτού του τύπου τα campaign παίζουν 8 και πάνω παίκτες, μπορούν να συμμετέχουν πάνω από ένας DM, ενώ η ιστορία οδηγείται κυρίως από τις πρωτοβουλίες των παικτών. Όλοι οι παίκτες παίζουν σε ένα κοινό κόσμο, αλλά όχι ταυτόχρονα. Ο χάρτης, οι φήμες που κυκλοφορούν και γενικές γνώσεις για τον κόσμο είναι ανοιχτές σε όλους και εξαρτάται από τους ίδιους να επιλέξουν τι θέλουν να κάνουν. Μόλις βρουν τι τους ενδιαφέρει μετά πρέπει να φτιάξουν την ομάδα τους, να βρουν ποιες μέρες βολεύουν και να ενημερώσουν τον DM για να ετοιμάσει την αντίστοιχη ιστορία.
Αυτός ο προγραμματισμός είναι ίσως το πιο δυνατό σημείο του West Marches. Σε ένα κόσμο ενηλίκων που δουλεύουν, ο χρόνος είναι λίγος. Όταν έχεις όμως 7+ συμπαίκτες θα βρεις ένα κοινό κενό με τους μισούς για να παίξετε, ενώ ο DM δε χρειάζεται να ετοιμάσει όλο τον κόσμο με τη μία, αλλά μόνο την περιπέτεια που θα πάτε.
Στο κλασσικό West Marches υπάρχουν νόμοι, όπως ότι δεν υπάρχει περιπέτεια σε πόλεις, αλλά μόνο στην εξερεύνηση, ή ότι δεν υπάρχει ιδιαίτερη πλοκή πέραν των one shots εξερεύνησης. Αυτά όμως είναι ξεπερασμένες σκέψεις, που ανήκουν στην εποχή D&D που πρωτοδημιοργήθηκε η ιδέα και δεν είναι αναγκαστικά χαρακτηριστικά του παιχνιδιού.
Ένας ζωντανός κόσμος
Σε ένα τέτοιο παιχνίδι οι παίκτες καταλήγουν να τρέχουν τα μισά ή και λιγότερα session της ολικής περιπέτειας. Εδώ είναι που παίζει σημαντικό ρόλο η επικοινωνία και ξεκινάει το μοναδικά κοινωνικό κομμάτι του West Marches.
Για να μη μείνει κανείς εκτός περιπέτειας, οφείλουν να υπάρχουν κάτι σαν περιλήψεις των εξορμήσεων που γίνονται. Κάτι τέτοιο μπορεί να πάρει τη μορφή ιστοριών που γράφονται σε ένα κοινό ημερολόγιο, δίπλα σε ένα χάρτη που συμπληρώνεται σιγά σιγά. Αλλιώς, (ακόμα καλύτερα) σαν καύχημα ή αφήγηση στην τοπική ταβέρνα, που κάλλιστα είναι ένα κανάλι στο Discord server του campaign και μπορούν να συμμετάσχουν όσοι θέλουν στη σκηνή!
Με αυτό τον τρόπο το παιχνίδι μπορεί να συνεχίσει χωρίς απαραίτητα την παρουσία του Dungeon Master. Άτομα μαθαίνουν από τις ιστορίες για πράγματα που τους ενδιαφέρουν. Συνεννοούνται με άλλους παίκτες και ζητάνε ή εξαργυρώνουν χάρες για να έρθουν μαζί τους σε αυτό που θέλουν. Αρχίζουν να ψάχνουν πως θα αντιμετωπίσουν έναν εχθρό ή ένα γρίφο που ήταν πολύ δύσκολος για άλλους. Ο κόσμος γίνεται ζωντανός και ο παίκτης μπορεί να ζήσει μέσα σε αυτόν.
Ο κίνδυνος της ελευθερίας
Ο μόνος τύπος παιχνιδιού που μπορεί να τρέξει ένα West Marches είναι αμμόκουτο (sandbox). Όπως στην παιδική χαρά το μικρό κάνει ό,τι θέλει με την άμμο στο αμμόκουτο, έτσι και εδώ το μεγαλύτερο μέρος του κόσμου είναι ανοιχτό και προσβάσιμο. Αυτό σημαίνει ότι υπάρχουν και επικίνδυνες περιοχές που μπορεί να πέσει κανείς. Ναι δεν είναι λογικό να υπάρχουν γίγαντες δίπλα στο χωριό που ξεκινάς, αλλά εάν 5 ομάδες πολεμιστών έχουν χαθεί στο Δάσος των Χαμένων ψυχών, ε οφείλεις να πας με προσοχή (και να πάρεις και κάνα κληρικό μαζί να ξορκίζει φαντάσματα).
Ναι, αυτό σημαίνει ότι κόσμος θα πεθάνει αν είναι απροετοίμαστος. Καθώς όμως ο κόσμος είναι ρεαλιστικός, πληροφορίες για αυτόν υπάρχουν παντού. Αν κατακτήσεις μια φωλιά από γκόμπλιν έχεις τις πληροφορίες των δικών τους ανιχνευτών. Σε μία παλιά βιβλιοθήκη υπάρχουν γνώσεις για αρχαία πλάσματα και πώς τα αντιμετωπίζεις. Επειδή τα πράγματα είναι γνωστά και ίδια για όλους τους παίκτες χάνεται η νοοτροπία του «παίκτες εναντίον DM» και γυρίζει πιο εύκολα στο «παίκτες εναντίον κόσμου», με τον Dungeon Master να αδημονεί το ίδιο να δει πως θα πάει η ιστορία μερικές φορές.
Ταυτόχρονα, αν κάποιος πεθάνει και πρέπει να αρχίσει από το μηδέν, είναι μια καλή ευκαιρία να δει άλλες περιοχές που δεν είχε δει ανεβαίνοντας επίπεδα και θα του ήταν ανιαρά εύκολες.
Ξεκινώντας ένα West Marches Campaign
Αν οι παραπάνω σκέψεις φάνηκαν ενδιαφέρουσες, ακολουθούν μερικά tips για να ξεκινήσει επιτυχώς μία τέτοιου στυλ περιπέτεια:
- Φτιάξε την ιστορία του κόσμου σου. Είναι πολύ πιο εύκολο να δημιουργηθούν περιπέτειες όταν ξέρεις τι έχει συμβεί στον κόσμο και γιατί. Τα κρυμμένα κομματάκια ιστορίας που ενώνουν σημεία στον κόσμο είναι το κλειδί για να κρατήσεις το ενδιαφέρον των παικτών σου.
- Αποφάσισε σε ένα κέντρο περιπέτειας. Ένα χωριό στην άκρη του ανεξερεύνητου ή μια παραθαλάσσια μητρόπολη με πλοία που πάνε παντού. Σίγουρα θα πρέπει να υπάρχει η «βάση» στην οποία κοινωνικοποιούνται οι παίκτες, ετοιμάζουν τις ομάδες τους και επιστρέφουν να καυχηθούν τα κατορθώματά τους.
- Δώσε στους παίκτες ένα χάρτη. Είτε έχει θησαυρούς, είτε όχι, πρέπει να υπάρχει ένα κοινό σημείο αναφοράς. Το να χαθούν οι παίκτες στην περιπέτεια είναι οκ. Το να μην ξέρουν που πάνε συστηματικά δεν είναι.
- Ανακύκλωσε το περιεχόμενό σου. Το ότι έχουν δει ένα μπουντρούμι κάποιοι παίκτες, δε σημαίνει ότι το ξέρουν οι υπόλοιποι 10 που έχεις. Κάθε handout ή grid που φτιάχνεις έχει πολλές χρήσεις. Βάλε επιπλέον δωμάτια που έχουν πιο δύσκολες μάχες μέσα ή ανοίγουν δύσκολα, με πολύ θησαυρό και ίσως να μην καταφέρουν να τον πάρουν με την πρώτη μια ομάδα. Έτσι θα εξιτάρεις την κουβέντα πίσω στη «βάση» και θα ξανατραβήξεις (ίσος διαφορετικό) κόσμο στο ίδιο μέρος.
- Φτιάξε πίνακες με τυχαίες μάχες. Κάθε περιοχή για να νιώθει ζωντανή και διαφορετική θα πρέπει να έχει τους δικούς της αντιπάλους, άντε και κάνα δύο που έχουν έρθει από διπλανές. Ετοίμασε τυχαία πράγματα που μπορούν να συμβούν ανά περιοχή, αλλά μη βασίζεσαι μόνο σε αυτά.
- Μη βάζεις συχνά χρονομετρημένα πράγματα. Με όλα τα κανονίσματα και τις διαφορετικές περιπέτειες ταυτόχρονα, ιστορίες που σου δίνουν περιορισμένο χρόνο για να τις λύσεις είναι υπερβολικά αγχωτικές, καθώς εξαρτώνται όχι από τον παίκτη που αφορούν μόνο, αλλά από το να τραβήξει και άλλους που μπορεί να μη θέλουν άμεσα.
- Συμπεριέλαβε όλους τους παίκτες σου. Αυτός ο τρόπος κανονίσματος δεν είναι για όλους. Κάποιοι δεν έχουν χρόνο και μόνο για αυτό μπορεί να μένουν στην απέξω συνέχεια ή άλλοι δημιουργούν σιγά σιγά κλίκες. Προσπάθησε να θέσεις κανόνες για να παίζουν όλοι με όλους. Π.χ. Συχνός κανόνας για 8-10 παίκτες είναι να μην μπορείς να πας περιπέτεια με τα ίδια άτομα πάνω από 2 φορές συνεχόμενα.
Επίλογος
Το West Marches είναι ένα ανερχόμενο στυλ παιχνιδιού που θα στιγματίσει σημαντικά τον κόσμο των RPG. Ήδη υπάρχουν ομάδες (και ελληνικές) που εκμεταλλεύονται αυτό τον τρόπο για να χτίσουν κοινότητες με 50-100 παίκτες και πολλούς DMs. Δε χρειάζεται όμως να πάει κανείς σε τέτοια επίπεδα για να το απολαύσει. Βρες τους φίλους σου που διψάνε για D&D και χτίστε την αρχή της περιπέτειας, με όλα τα εργαλεία που τελειοποιήθηκαν για RPG τον καιρό της καραντίνας. Ειδικά αν είσαι νεότερος DM και φοβάσαι να ξεκινήσεις δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο από το να πάρεις ένα φίλο και να κάνετε DM duo ένα West Marches!
Μερικά παραδείγματα West Marches είναι τα ακόλουθα:
- Corvus Project – Discord Server ελληνικής ομάδας τύπου West Marches (Συνέντευξη με τη δημιουργό τους)
- Raven Guard – Discord Server ελληνικής ομάδας West Marches (πρώην Heroes Hamlet)
- /r/West Marches – Μεγάλη αγγλική ομάδα West Marches στο Reddit με tips και θέσεις.
